Przedszkole Rumia

Akademia Mistrzów Zabawy

Plan zajęć

Plany zajęć naszych grup:

Pandy i Lemury

Koty

Sowy

Zajęcia dodatkowe i terapeutyczne
Wszechstronne wsparcie rozwoju dzieci

Trening Umiejętności Społecznych

TUS, czyli Trening Umiejętności Społecznych, to forma pracy indywidualnej lub z grupą, ukierunkowana na uczenie się przez dzieci dobrego funkcjonowania społecznego, oraz niwelowania trudności występujących w tym obszarze.

Terapeutyczne oddziaływanie TUS rozwija i usprawnia następujace kompetencje:
- komunikacja (np. umiejętność słuchania, reagowania na wypowiedzi innych, zadawanie pytań),
- umiejętności prospołeczne (m.in. nawiązywanie kontaktu wzrokowego, tworzenie i utrzymywanie granic, pomaganie innym),
- radzenie sobie w trudnych sytuacjach (np. nauka asertywności, proszenie o pomoc),
- oraz takie sfery, jak emocje (rozpoznawania, nazywania stopniowanie) czy budowanie własnej tożsamości (m.in. odkrywanie swoich cech, mocnych i słabszych stron).

Autor treningu umiejętności społecznych, Alfred Goldstein, zbudował swoją metodę na założeniu, że niepożądane zachowania przejawiane przez osobę, są ukształtowane na drodze kontaktów z otoczeniem - a jeśli tak, to możliwe jest także, ukształtowanie przeciwstawnych wobec nich, właściwych zachowań, na przykład poprzez trening umiejętności społecznych.

Najważniejszymi korzyściami uczestniczenia w zajęciach TUS, są:
- zwiększona zdolność osób do tworzenia i utrzymywania znaczących relacji,
- nauka skutecznej komunikacji, aktywnego słuchania i adekwatnego reagowania,
- umiejętność rozwiązywania konfliktów,
- zdolność osób do nawiązywania silnych więzi z innymi i pielęgnowania zdrowych relacji międzyludzkich.

Metoda ruchu rozwijającego W. Sherborne

Metoda Sherborne to system ćwiczeń ruchowych, który służy wspomaganiu prawidłowego rozwoju każdego dziecka. Ruch rozwijający został opracowany przez Weronikę Sherborne, jako narzędzie wsparcia harmonijnego rozwoju w pracy z dziećmi.

Głównym założeniem metody, jest wykorzystywanie języka ciała jako środka komunikacji. W wielkim uproszczeniu, metoda polega na wykonywaniu szeregu ćwiczeń gimnastycznych, celem nawiązania relacji z innymi uczestnikami zajęć. Oprócz stymulowania rozwoju emocjonalnego i społecznego, ruch rozwijający usprawnia sferę motoryczną oraz rozwija świadomość własnego ciała.

Podczas sesji dzieci wykonują ćwiczenia w trzech blokach:
- Indywidualny – każdy z uczestników wykonuje komendy nauczyciela indywidualnie. Dzieci ćwiczą w rozproszeniu. W tej części dzieci nawiązują między sobą relację w sytuacji 1 – 1. Celem jest zainicjowanie kontaktu ze wszystkimi obecnymi osobami.
- „Z” – dzieci pracują w parach, następnie w większych grupach. Celem jest wykonanie ćwiczeń, które są tak skonstruowane, aby uczestnicy, chcąc odnieść sukces, musieli ze sobą współpracować.
- „Przeciw” – w tym bloku, osoby obecne wykonują polecenia w parach i grupie, które umożliwiają rywalizację. W starciu, wygrywa osoba, której dłużej udało się stawiać opór, lub skutecznie napierała swoim ciałem na przeciwnika.

Konstrukcja ćwiczeń i komend wydawanych przez nauczyciela pozwala na swobodne tworzenie relacji między dziećmi. Bariera w postaci wstydu, tremy bądź strachu przed rozmową z nowo poznaną osobą, w sposób naturalny, znika.

Dotyk drugiej osoby, współodczuwanie, zawstydzenia innych dzieci, rywalizacja i współpraca bez użycia słów, dodają pewności siebie w inicjowaniu kontaktu. Jeśli podczas poznawania wyłączona zostanie potrzeba mówienia, a włączona będzie aktywność fizyczna oraz emocje towarzyszące każdemu z bloków zajęciowych, rozmowa pojawi się samoistnie: śmiech i krzyki podczas wykonywania danego ćwiczenia, żywe komentowanie zmagań po ćwiczeniu, ekscytacja przed kolejnym wyzwaniem. Odpowiednie wsparcie, wokół tworzenia relacji, przyczynia się do niwelowania grupek rówieśniczych w większej grupie, oraz wzmacnia poczucie przynależności do całej grupy, a także poczucie akceptacji wszystkich uczestników.

Terapia ręki

Ręka to złożona część naszego ciała, zarówno pod względem budowy jak i funkcji. Realizuje takie zadania, jak: trzymanie, podnoszenie czy przesuwanie. Jest dpowiedzialna za pisanie i kontrolę grafomotoryczną, precyzyjne ruchy, małą motorykę a także za skomplikowane mechanizmy czuciowe. Sprawność ręki determinuje poziom funkcjonowania człowieka i jego samodzielność. Obszar w naszym mózgu, odpowiedzialny za ruchy ręki, odbieranie, przetwarzanie i reagowanie na bodźce czuciowe, jest bardzo duży. Dodatkowo cały system nerwowy kontrolujący ruch od jego zaplanowania, rozpoczęcia, wykonania, koordynowania do zakończenia to niezwykle skomplikowany system, który, aby działał prawidłowo, każdym poziomie wymaga precyzyji i odpowiedniego przygotowania do realizacji swoich zadań. Z różnych przyczyn, praca i umiejętności naszych rąk mogą zostać zahamowane, zaburzone albo w ogóle niewykształcone. Ma to miejsce m.in. przy uszkodzeniach mózgu, przy nieprawidłowej budowie ręki, zaburzeniach integracji sensorycznej lub w wyniku złych nawyków, albo niepełnosprawności intelektualnej. Wskazaniem do terapii ręki, zarówno dla dzieci, jak i dla osób dorosłych, są sytuacje, podczas których występują:
  - trudności w planowaniu ruchowym,
  - problemy z koordynacją pracy obu rąk,
  - problemy z nauką samoobsługi, jak ubieranie się, zapinanie guzików,
  - nieadekwatne dostosowanie siły i szybkości ruchów do wykonywanej czynności,
  - zaburzenia sprawności grafomotorycznej – dziecko nie lubi lub nie umie wycinać, rysować, malować, ma niedokładne i niestaranne pismo, każda nowa forma zajęć z wykorzystaniem umiejętności rąk nie sprawia dziecku przyjemności,
  - trudności w trzymaniu kredek czy ołówka, przedmioty wypadają z dłoni lub przebijają kartkę pod ich naciskiem,
  - trudności z koncentracją,
  - nieprawidłowa postawa ciała,
  - niechęć do dotykania różnych faktur,
  - zaburzenia koordynacji oko–ręka,
  - zbyt wolne lub zbyt szybkie tempo wykonywania różnych czynności manualnych, co prowadzi do niestaranności,
  - zaburzenia napięcia mięśniowego w obrębie obręczy barkowej lub całego ciała (wzmożone bądź obniżone napięcie mięśniowe).
 

Praca z dzieckiem z zaburzeniami koncentracji uwagi i nauka uważności

Koncentracja uwagi to umiejętność skupienia się na jednej czynności na raz. Proces ten polega na odrzuceniu nadmiaru bodźców i informacji, po to, aby aby zauważyć te istotne. Uwaga to świadoma intencja mózgu „to jest ważne”, to bodziec do działania. Nasze zajęcia mają na celu wsparcie i rozwinięcie kompetencji dziecka do uważności. Jest ona niezbędna podczas wykonywania różnych świadomych działań i rozwija się w życiu człowieka stopniowo. W dzisiejszych czasach coraz więcej dzieci ma problem z koncentracją uwagi. Często widoczne jest u nich nadmierne pobudzenie. Wykonują kilka rzeczy jednocześnie, przy tym nie kończą rozpoczętych czynności. Może temu towarzyszyć wewnetrzne napięcie. Podczas zajęć będziemy rozwijać koncentrację uwagi, pamięć i wyobraźnię w oparciu o, i z poszanowaniem indywidualnych możliwości dziecka.

Sensoterapia

Proces powstawania integracji układów sensorycznych rozpoczyna się już w okresie płodowym. Jednak najintensywniej przebiega w pierwszych 3 latach życia dziecka i trwa do około 7 roku życia.

Dzięki integracji sensorycznej możemy prawidłowo odbierać oraz interpretować bodźce zmysłowe. W ten sposób wiemy, jak reagować adekwatnie do zaistniałej sytuacji.

We wczesnych etapach życia dziecka, w związku z procesem organizacji, przetwarzania, zarządzania funkcjonowaniem zmysłów wzroku, słuchu, węchu, smaku, dotyku, mogą wystąpić nieprawidłowości w układzie nerwowym. Dzięki terapii funkcjonowania układów sensorycznych, która polega na ich stymulowaniu do prawidłowego, adekwatnego odbierania i przetwarzania bodźców zmysłowych, można ćwiczyć, wymagające tego obszary, i w ten sposób niwelować występujące deficyty. Można również, z sensoterapii korzystać profilaktycznie, wspierać zdrowy, całościowy rozwój dziecka.

Terapia sensoryczna, to zespół działań – ćwiczeń, zabaw i aktywności, które mają za zadanie wyzwalanie konkretnych reakcji sensorycznych, dzięki czemu następuje poprawa organizacji wrażeń zmysłowych.
Celem działań terapeutycznych jest kontrolowana stymulacja wszystkich systemów zmysłowych, która wpływa na poprawę funkcjonowania w sferze emocjonalnej i motorycznej.

Podstawą planu terapeutycznego jest badanie dziecka, na podstawie którego, w oparciu o możliwości dziecka, przygotowuje się plan pracy terapeutycznej z dzieckiem.
Niektóre wskazania do sensoterapii:
- problemy z koncentracją
- nadpobudliwość psychoruchowa
- autyzm
- dyspraksję
- zaburzenia koordynacji wzrokowo–ruchowej
- zbyt niski lub bardzo wysoki poziom aktywności
- podwyższone lub obniżone napięcie mięśniowe
- opóźniony rozwój mowy
- nadmierną wrażliwość (wzrok, słuch, ruch, dotyk)
- podwrażliwość przedsionkową, proprioceptywną, dotykową, słuchową
- trudności w nauce (odwracanie liter, brak stabilizacji pola widzenia, opuszczanie linijek przy przepisywaniu z tablicy)
- upośledzenie czynności motoryki dużej i małej (problem z trzymaniem długopisu, wycinaniem, nieprawidłowa pozycja podczas siedzenia przy stoliku)
- usprawnianie funkcji poznawczych.

Logorytmika

To taki rodzaj oddziaływań muzykoterapeutycznych, który ma na celu skorygowanie lub usprawnienie komunikacji językowej. Jest to również profilaktyka powstawania zaburzeń w tym zakresie.

Praca terapeutyczna, oparta na połączeniu ćwiczeń ruchowych, słuchowych, oddechowych, słownych i muzycznych, pomaga niwelować wystepujce trudnosci w obszarze rozwoju mowy, lub im zapobiegać oraz usprawnia procesy poznawcze, rozwija kompetencje myślowe, wspomaga zdolnosc koncentracji uwagi.

Arteterapia

Działania terapeutyczne, poprzez rozmaite formy sztuki: malowanie, taniec i ruch, doświadczanie dźwięków i muzyki – pracuje się nad obszarami potrzeb dziecka. Taka forma pracy terapeytcznej rozwija osobowość, pogłębia samoświadomość.

Spośród wielu funkcji arteterapii należą:
- funkcję edukacyjną – kontakt ze sztuką rozwija zasób wiedzy, oraz kompetencje dziecka
- funkcję regulacyjną – dziecko uczy się regulować swoje emocje oraz radzić sobie z nimi
- funkcję kompensacyjną – terapia sztuką pozytywnie wpływa na samoakceptację
- funkcję poznawczą – celem, której jest nauka nazywania oraz sygnalizowania swoich myśli i drzemiących w nas emocji
- funkcję oczyszczającą – kontakt ze sztuką jest w stanie wzbudzić w dziecku poczucie oczyszczenia (katharsis) oraz pomaga odreagować napięcia
- funkcję informacyjną i ekspresyjną – terapia przez sztukę pozwala odkryć prawdę o sobie oraz daje szansę wyrażenia siebie,
- funkcję komunikacyjną – dzięki pośrednictwu sztuki ułatwia ona komunikację z otoczeniem oraz rozwija umiejętności interpersonalne jednostki,
- funkcję integracyjną – zajęcia arteterapii prowadzone są zazwyczaj w grupach co stwarza płaszczyznę do integracji z innymi,
- funkcję relaksacyjną – terapia przez sztukę jako jedyna umożliwia stworzenie warunków do odpoczynku i relaksu.

Zajęcia taneczne

Obcując z taką aktywnością, jaką jest taniec, dziecko nabywa umiejętności współdziałania w grupie, akceptacji samego siebie i innych, poszukiwania i pokonywania barier swoich możliwości. Ponadto taniec rozwija pamięć, myślenie, spostrzegawczość, uwagę, orientację, wyobraźnię i inteligencję twórczą. Wspiera funkcjonowanie układów sensorycznych. Pomaga on utrzymać prawidłową postawę ciała i wzmacnia wszystkie mięśnie. Dzieci, poprzez taniec uczą się koordynacji i pracują nad równowagą. Ruch przy muzyce pozytywnie wpływa na układ krążenia, oddechowy, nerwowy i kostno-stawowy. Poprawia postawę ciała, likwidując jednocześnie wady postawy.

Kodowanie, podstawy programowania

Dostosowane do wieku zajęcia rozwijające logiczne, matematyczne myślenie, rozumowanie i wnioskowanie. Kształcą wyobraźnię i myślenie krytyczne.